Algemeen

Men nam aan dat de bedwantsen (of wandluizen)(Cimex lectularius) zo goed als uitgeroeid waren door het gebruik van synthetische insecticiden en de controle van inboedels tijdens verhuizingen. Maar door het toegenomen internationaal toerisme blijkt nu dat al sinds enkele jaren er weer meer bedwantsen opduiken.

Identificatie

De bedwantsen zijn vleugelloos en worden tot 6mm lang. Ze zijn papierdun en roodbruin gekleurd indien ze niet juist bloed hebben opgenomen en zijn met het blote oog te zien. Wanneer ze juist bloed hebben opgenomen lijken ze net een levende bloeddruppel.
Men kan de aanwezigheid van bedwantsen herkennen aan de typische olieachtige zoete geur die ze verspreiden, de bloedvlekken van doodgedrukte wantsen op de wanden en ook de vlekken van de uitwerpselen.

Ontwikkeling

De wantsen blijven niet aan hun gastheer vastgehecht, maar verstoppen zich overdag in spleten en tussen kleding. ’s Nachts komen ze te voorschijn om hun bloedmaal te nuttigen, dit doen ze enkel indien ze hongerig zijn. Ze worden aangetrokken door de warmte die de gastheer uitstraalt.
Een volwassen bedwants kan in de loop van 10 minuten 7 maal zijn eigen gewicht aan bloed opzuigen. Dan waggelen ze volkomen volgegeten weer naar hun schuilplaats waar ze hun maaltijd verteren, paren en eierenleggen, tot ze weer hongerig worden.
De vrouwelijke bedwants kan tot 200 eitjes leggen gedurende haar bestaan. Ze wordt via traumatische inseminatie bevrucht, wat inhoudt dat het mannetje een gat boort doorheen het pantser van het vrouwtje om daar zijn mannelijke geslachtscellen te deponeren.
De jonge bedwantsen moeten 5 keer vervellen vooraleer ze volwassen en dus geslachtsrijp zijn. Vóór elke vervelling hebben ze een bloedmaaltijd nodig. De totale levensduur van de bedwants is gemiddeld 7 maanden.

Schade

Bedwantsen zijn vooral vervelend door hun steken, maar ook omdat ze een rol kunnen spelen bij het overbrengen van ziekten. Wanneer ze gestoord worden tijdens het steken, stoppen ze even waarna ze ongestoord verder gaan op een andere plek. Vandaar dat men soms een rijtje beten naast elkaar kan hebben. Deze beten veroorzaken een verschrikkelijke jeuk, vergelijkbaar met een muggenbeet, maar deze van de bedwants heeft meer tijd nodig om te verdwijnen.

Bestrijding

Bedwantsen worden vaak uit reis mee teruggenomen. Het is dus belangrijk zijn koffer en kleren na te kijken. Ook uit hotelkamers kunnen bedwantsen meegenomen worden. Het is dan ook aangeraden valiezen en dergelijke niet te dicht bij het bed te plaatsen zodanig dat de bedwantsen er niet in kunnen nestelen. Een andere oorzaak is de aankoop van gebruikte meubelen , schilderijen, tweedehandse matrassen,….
Indien men thuis merkt dat er toch bedwantsen mee uit vakantie zijn meegekomen is het van belang de besmette ruimtes zo snel mogelijk te laten behandelen met een insecticide.
De bedwantsen zijn zeer moeilijk te bestrijden, omdat ze zich door hun plat lichaam kunnen verstoppen in de kleinste spleten (achter het behang, schilderijen, tussen de planken van het parket, kieren van bedden en zomen van matrassen,…). De volwassen bedwantsen kunnen zeer lang zonder eten, waardoor men tot maanden na bestrijding met insecticiden nog steeds bedwantsen kan aantreffen.
Bedwantsen worden dus bestreden door een grondige behandeling van hun schuilplaatsen met biociden.

Algemeen

De Amerikaanse kakkerlak (Periplaneta americana) leeft over het algemeen op vochtige plaatsen, maar overleeft ook op droge plaatsen waar water aanwezig is. Ze hebben een voorkeur voor warme temperaturen rond de 29°C. Koude temperaturen verdragen ze niet. Deze kakkerlak is lichtschuw en zal zich dan ook ophouden in kieren, gaten en spleten, achter koelkasten, keukenkastjes, bij aquaria en bij alle andere warmte bronnen. Het is een alleseter welke het liefst vochtrijk, zoet voedsel, koolhydraten, dode dieren, uitscheidingen van mens en dier e.d. eet.

Deze kakkerlak wordt aanzien als één van de snelste insecten ter wereld met een snelheid van 54 km/u. Dit is ongeveer 50 keer zijn eigen lichaamslengte per seconde of, vergelijkbaar met de mens, een snelheid van 330km/u.

Identificatie

De volwassen kakkerlakken zijn 25-38 mm lang. Ze zijn roodbruin en hebben gele vlekken op hun lichaam ter hoogte van hun hoofd. Zowel de mannelijke als de vrouwelijke kakkerlakken hebben vleugels die hun hele lichaam bedekken. De nimfen lijken op de adulten, maar bezitten geen vleugels.

Het eipakket, waar gemiddeld 16 kakkerlakjes in zitten is een bruinzwart pakketje van 8x5x2 mm.

Ontwikkeling

De levenscyclus van de kakkerlak bestaat uit drie stadia: ei - nimf - volwassen stadium. Het wijfje draagt haar eitjes in een eipakketje gedurende 2 dagen, waarna ze het pakketje meestal afzet op een verborgen plaats. Nimfen ontluiken na 6 tot 8 weken en worden volwassen na 6 tot 12 maanden. De volwassen kakkerlakken overleven zowat één jaar, waarbij het wijfje meer dan 150 jongen produceert.

Schade

Kakkerlakken vervuilen voedingswaren met hun uitwerpselen. Ook besmetten ze deze met bacteriën ( Salmonella, Escherichia, ... ), schimmels, mijten, ... die ze meedragen op het lichaam. Bovendien kunnen ze schade aanrichten door aan papier, leer of textiel te knagen. Ze verspreiden een onaangename geur en zijn door de grote aantallen waarin ze voorkomen, uitermate hinderlijk.

Bestrijding

Grote infestaties van dit insect zijn niet veelvoorkomend, omwille van hun grote omvang en hun trage ontwikkeling.

De bestrijding van kakkerlakken moet oordeel- en vakkundig worden aangepakt. De hulp van een specialist is nodig, maar ook de hulp van de bewoners. Deze kunnen de woonplaats onaantrekkelijk maken. Ontzeg kakkerlakken schuilplaatsen; dicht spleten en kieren, kabel- en buisdoorvoeren, zelfs de kleinste. Kakkerlakken brengen ruim 70% van hun tijd door in de schuilplaatsen. Laat geen afval achter en verwijder zorgvuldig alle etensrestjes. Kakkerlakken kunnen immers maandenlang zonder voedsel overleven. Ook al verjaagt U ze hiermee niet, toch is een verbetering van huiselijke hygiëne een tegenvaller voor hen.

De ontsmettingsspecialist is erop getraind dit ongedierte uit te roeien. Hij kent de schuilplaatsen en de leefgewoonten en zal de aangepaste methodes aanwenden om de plaag met het minste ongemak te bestrijden, hetzij met lokaasgel, eventueel in combinatie met insecticides of lijmvallen.
Er wordt rekening mee gehouden waar kakkerlakken gesignaleerd zijn en tevens waar ze zich kunnen verschuilen of waarheen ze kunnen uitwijken. Met een behandelingsprogramma daalt het aantal kakkerlakken onmiddellijk. De volledige uitroeiing kan echter wel iets uitlopen. Nabehandelingen maken het mogelijk wederinfectie te bestrijden of een programma af te ronden.

Maar het belangrijkste blijft het verwijderen van etensresten. Zolang een voedselbron aanwezig is, zullen de kakkerlakken blijven komen.

Algemeen

Huismuizen zijn vrijwel de meest voorkomende knaagdieren in en om gebouwen. Het ganse jaar door kunnen ze een probleem vormen. Het zijn nachtdieren en kunnen zich zeer goed aanpassen aan de heersende omstandigheden. Het zijn zeer goede klimmers waardoor ze overal in een gebouw kunnen voorkomen.

Het zijn van oorsprong hoofdzakelijk graaneters die zich gediversifieerd hebben in de loop van de geschiedenis.

Identificatie

De huismuis is meestal aan de rugzijde lichtbruin tot donkergrijs. Er bestaan vele kleurvariėteiten. Ze is slank gebouwd met een spitse kop, grote oren en duidelijk kraalogen. Het lichaam is dicht behaard, de staart vrijwel kaal. De volwassen huismuizen zijn ca. 8 cm lang ( zonder staart 6 cm) en wegen ca. 25 gr.

Ontwikkeling

Huismuizen leven in familieverband in een eigen leefgebied ( territorium), dat met geurvlaggen wordt gekenmerkt. Dit territorium wordt verdedigd tegen indringers. Het nest wordt gemaakt van gescheurd papier of andere zachte materialen en bevindt zich in opgeslagen goederen, in vegetatie, in alle denkbare holtes en spleten in gebouwen alsook ondergronds.

Ze kunnen een sterke doordringende geur achterlaten, te wijten aan de markeringsdrang ( met urine, uitwerpselen en een door de voetzolen afgescheiden stof).

De vrouwtjes zijn na twee maanden geslachtsrijp en hebben per jaar zo een 8 tot 10 worpen. Hun draagtijd bedraagt 19 tot 21 dagen en krijgen per worp gemiddeld 6 jongen. Meestal worden ze niet ouder dan 3 jaar en nadat ze 15 maanden oud zijn zullen de wijfjes nog zelden werpen.

Schade

De huismuizen zijn nieuwsgierig en ze beschadigen allerlei producten en materialen om hun knaagdrift te bevredigen. Hierdoor kunnen tal van problemen optreden:

- bevuilen van goederen en materialen met uitwerpselen en urine;
- overbrengen van ziektekiemen;
- veroorzaken van kortsluiting door het knagen aan elektrische bedradingen;
- wegnemen van voedingswaren.

Bestrijding

Door goede bouwkundige voorzieningen aan de buitenzijde en binnen in gebouwen, kan het de huismuis bemoeilijkt worden om een goed leefmilieu te vinden. Openingen van 5 cm zijn reeds voldoende om doorheen te komen. Een goede hygiėne ( opruimen, ontoegankelijke opslag en afvoer van afval) en het voorkomen van langdurige, ongecontroleerde opslag van grondstoffen en eindproducten leveren een bijdrage aan het voorkomen van muizenplagen.

Naast preventieve maatregelen kan het gebruik van rodenticiden aangewezen zijn om problemen met huismuizen te voorkomen.